Prolog

Ostatnio się zastanawiałam

Kto zostanie tam, by zająć moje miejsce

Kiedy ja odejdę, ty będziesz potrzebował miłości

By oświetliła te cienie na twojej twarzy...

Charlene Soraia - Wherever You will go

*

Muzyka

Październik, rok 1986

Tej nocy niemal cały obszar nocnego nieba pokrywały gwiazdy, od czasu do czasu na całej jego powierzchni pojawiały się błyskawice, tak imponujące, że miejscami sięgały aż po horyzont, a ludziom obserwującym to niezwykłe zjawisko wydawało się, iż włada nimi jakaś nadprzyrodzona siła.

Wszystko ucichło, wszystko umarło, nie było słychać cykania świerszczy, ani pohukiwania sów, które zwykły mieszkać w starej, spróchniałej wierzbie, 

Drobna postać wkroczyła na posesję zaniedbanego trawnika. Odziana była w granatową pelerynę, którą unosił każdy podmuch wiatru, ukazując zgrabne oraz smukłe nogi. W ciemności nie można było zobaczyć całej sylwetki postaci. Jedynie wybitny obserwator mógłby dostrzec wymykające się spod kaptura kosmyki czekoladowych włosów, które w lokach spływały jej na ramiona, dzięki czemu można było się domyślić, iż była to kobieta.
Żwawo kroczyła do przodu, nie oglądając się za siebie. Swoimi niespodziewanymi odruchami przestraszyła kilka wron, które wzbiły się w powietrze i utworzyły klucz na jasnej tarczy księżyca, kiedy była młodsza, matka często powtarzała jej, iż księżyc pojawił się na niebie, aby strzec pokoju na ziemi, lecz kobieta coraz bardziej wątpiła w jej słowa, przecież to właśnie pod osłoną nocy zabrano jej przyjaciół, a jej małemu chrześniakowi rodziców i tylko i wyłącznie na jego oczach nocna bogini łowów zbierała swoje żniwa, tworząc potwory, przecząc równowadze, którą niosła ze sobą Matka Natura... 

Stanęła przed drzwiami swojego dawnego domu. Doskonale wiedziała co się za nimi kryje. Miała nadzieję, że wchodząc do przedpokoju znów napotka walące się po całym domu zabawki, w końcu ile razy się o nie potykała! Wzięła kilka, głębokich oddechów, po czym wyciągnęła z kieszeni szaty swój magiczny patyk i wyszeptała cicho zaklęcie alohomora, które uniemożliwiło jej przedostanie się do środka. 

Kobieta ostrożnie uchyliła eleganckie, wykonane z mahoniowego drewna  drzwi i niemal ze wzruszeniem zaczęła się rozglądać po tak dobrze znanym jej pomieszczeniu. Wyglądało na to, że w domu od dawna nikt nie mieszkał, nikt nie skosił tam trawnika, nikt nie zapalił świecy... chyba niepotrzebnie martwiła się o to, jaka będzie reakcja ich obecnych mieszkańców na jej widok. 

Nagle podłoga zaskrzypiała głośno, a kobieta zaklęła cicho pod nosem. Tyle razy prosiła swojego narzeczonego, aby wreszcie wymienił ten przeklęty panel albo chociaż sprawił, żeby nie reagował w taki sposób na obecność buta!
Pamiętała, że ten dźwięk potrafił obudzić ją nawet w środku nocy, zawsze bała się ciemności, a możliwość, że ktoś obcy niespodziewanie pojawiłby się w domu napawała ją lękiem. W tym samym momencie, wiszący na ścianie zegar z kukułką wybił godzinę dwunastą. Brunetka odruchowo zaczęła wycofywać się do tyłu, ale niechcący potknęła się o coś miękkiego, dziewczyna przełknęła głośno ślinę.
Nie odważyła się spuścić wzroku.
Nie chciała wiedzieć co to jest.

Dlaczego tutaj wróciła?
Co ją tutaj przywiało?
Uparcie próbowała znaleźć odpowiedź na dręczące ją od dawna pytania.
Dom nadal tutaj był.
Stał niewzruszony od ponad pięciu lat w miejscu gdzie został wybudowany.
Czy poczułaby by się lepiej, gdyby zobaczyła jego siedzącego na kanapie i czytającego wieczorne wydanie Proroka Codziennego, gdyby ona leżała na plecach z głową wspartą na jego kolanach, i była zajęta pisaniem jakiś beznadziejnych bazgrołów w notatniku zamiast chwytać tę chwilę, nacieszyć się jego towarzystwem? Gorszym doświadczeniem byłoby jedynie odkrycie, że domu nigdy tutaj nie było tylko ktoś obudził ją z długiego snu... Och! Gdyby tylko wiedziała, jak mało zostało im czasu.... ale była przekonana, że ich tu zobaczy. Swoją rodzinę, swoich najlepszych przyjaciół...

Jeśli wielka fala będzie miała runąć...

I spadnie na nas

To cóż, mam nadzieję, ze znajdzie się tam ktoś,

Kto sprowadzi mnie z powrotem do ciebie...

Tak jak przypuszczała, James Potter pojawił się jako pierwszy w bladym świetle księżyca, wskrzeszony niczym feniks z popiołów,  na jego twarzy wciąż błąkał się delikatny uśmiech, który kobieta bez skutecznie starała się odwzajemnić.
James zawsze potrafił poprawić jej humor, wbrew pozorom, cieszyła się, że spędzała ostatnie chwile swojego życia właśnie z nim. Miała ochotę do niego podbiec, z ulgą rzucić się w jego ramiona, albo chociaż podać mu dłoń, aby ją ujął i mocno ścisnął, udowadniając jej tym sposobem swoją obecność. Chciała mieć pewność, że nie jest widmem, ale musiał nim być, inaczej to wszystko nie miałoby najmniejszego sensu. 

- Jim, boję się... - wyszeptała cicho.  

- Tu nie ma się czego bać - James swoim pocieszającym uśmiechem jak zwykle dodawał jej otuchy. - śmierć wcale nie jest taka straszna, szczególnie w przypadku nas, czarodziejów... wystarczy jedno zaklęcie i  już po wszystkim...

- James, nie waż się nawet tak mówić, ona ma jeszcze przed sobą całe życie! - ten zdecydowany, łagodny ton musiał należeć tylko i wyłącznie do jednej osoby. 

- Dobrze wiesz, że nie mamy wpływu na jej decyzję, Lily. - przypomniał swojej ukochanej James. Kobieta w myślach przywołała  do siebie rude włosy przyjaciółki oraz zielone tęczówki w kształcie migdałów, które każdego potrafiły obdarzyć dobrocią oraz współczuciem. Lily nie przejmowała się podziałami w czarodziejskim świecie, nie liczyło się dla niej czy ktoś jest rebeliantem czy Śmierciożercą, jeśli ktoś był dla niej miły, ona zazwyczaj to odwzajemniała. Ojciec brunetki mawiał, że na świecie istnieją różne rodzaje odwagi, ale najpiękniejsza z nich, choć mało znana, to odwaga myślenia o innych niż o samym sobie.... lecz wówczas była za młoda, by zrozumieć znaczenie jego słów... kolejna osoba z którą przyjdzie się jej rozstać... miał jej jeszcze tyle do przekazania, a tak wiele stracili... pomyślała nagle, że człowiekowi, który jest samotny, znacznie łatwiej jest pożegnać się ze światem. Żaden z jego przyjaciół nie będzie rozpaczał nad jego grobem, żaden z nich nie będzie płakał po jego śmierci...- Tylko ona może dokonać tego wyboru, nikt inny...

I znowu zniknęli. To była chora ścieżka. Niewłaściwa, zdradliwa, a jednak tak bardzo przyciągająca. 

- Ucieczka z domu w obawie przed strachem tylko po to aby odwiedzić grób przyjaciela, nie była zbyt rozsądnym wyjściem, Grace Dawson... - usłyszała za swoimi plecami zaskakująco znajomy głos.  Serce zabiło jej jak oszalałe. - Wiedziałam, że prędzej czy później, sama do mnie przyjdziesz...

Twarz Bellatrix Lestrange niespodziewanie pojawiła się w półmroku. Kobieta była od niej nieco wyższa, jej włosy miały barwę ciemnego hebanu, a jej słynnej, atramentowej grzywy nie dało się zapomnieć... wielkie, szare oczy potężnej wiedźmy niemal błyszczały z podniecenia... przypominała małe, skrzywdzone dziecko, któremu rodzice nie pozwolili kupić wypatrzonej, jedynej w swoim rodzaju zabawki. Zauważyła, że prócz niej w pomieszczeniu znajduje się ktoś jeszcze. Swoją obecność objawiał cichym szlochaniem i ciągle powtarzał słowo "mama" . Jego rodzice już dawno powinni być martwi... To ich ciała znajdowały się w przedpokoju. Kobieta nazwana przez Bellatrix Grace, wokół której toczyło się to całe nędzne zamieszanie, nie mogła sobie wybaczyć, że przez jej własną głupotę cierpieli niewinni ludzie.

- Wypuść go - poprosiła, spoglądając odruchowo na malucha.Wyglądał na mniej więcej trzy latka. Miał jasne włoski oraz intensywnie niebieskie oczy. -  przecież ci na nim nie zależy...

Ale Bellatrix nadal pozostawała niewzruszona.

- Puść go - powtórzyła zrozpaczonym, lekko drżącym  głosem. - jest jeszcze młody, zrobię wszystko, tylko nie rób mu krzywdy...

- Znowu próbujesz zgrywać bohaterkę, Grace - prychnęła Bellatrix. - nie jesteś zbyt przekonująca, ale powiedzmy że masz rację... - jakby od niechcenia zaczęła bawić się różdżką przekładając ją przez palce. - zabicie tego dziecka nie sprawi mi żadnej frajdy...

- Ale to zawsze jednego mugola mniej - rzekła kobieta uśmiechając się paskudnie. Machnęła różdżką dwukrotnie, za pierwszym razem odebrała jedyną broń Grace, a za drugim odwróciła się i kobieta zobaczyła przed oczami zielony promień... oczy malca zastygły z przerażenia. Grace zacisnęła mocno powieki.

- Nadal zamierzasz walczyć o swoje życie?

- Może i moje życie jest warte żyły złota, ale wiem, że jeśli umrę, to tata zostanie sam i mama straci kolejną przyjaciółkę, a mój jedyny syn nie będzie miał w nikim oparcia, kiedy wreszcie On zdecyduje się do nas wrócić...

- Czeka nas wspaniała zabawa, Grace! - zapiszczała wesoło, niczym przyjaciółka, która właśnie wyprawiła dla niej najpiękniejsze przyjęcie weselne na świecie. - Nawet nie wiesz jakie niespodzianki dla ciebie przyszykowałam!

Mieli rację. Wszyscy mieli rację. Śmierć w jej przypadku byłaby wręcz darem. Zbyt prosta, szybka i łagodna...

Nagle przed oczami błysnęło jej czerwone światło...

Osunęła się na ziemię...

I może postaram się...

Znajdę sposób by powrócić pewnego dnia

By strzec cię, by przeprawić cię 

Przez najciemniejsze z twoich dni...

*
A co mi tam, wstawię sobie prolog kilka godzin wcześniej niż planowałam. Nie mogę się doczekać już waszych opinii <3

Teraz to chyba przydadzą wam się jakieś wyjaśnienia :) Rozumiem, że prolog może budzić całkiem spore kontrowersje, ale wprowadziłam je tylko i wyłącznie na potrzeby opowiadania. Akcja prologu toczy się w roku 1985, co oznacza, że według książki Bellatrix już dawno powinna tkwić w Azkabanie. 
Jednakże w mojej wersji, Bellatrix wcale nie przebywała w towarzystwie swoich kompanów, którzy doprowadzili Franka i Alicję do utraty zmysłów kiedy osaczyli ich aurorzy i wsadzili do więzienia, przez te dwa lata ukrywała się i sprytnie im uciekała. Nie zamierzała odpuścić, gdyż jej historia jest ściśle związana zarówno z Grace, jak i całym opowiadaniem. Złapali ją dopiero gdy wyrównała już swoje rachunki z matką Flynna, której nagle i zupełnie niespodziewanie zmieniłam imię ^^ 
Nie wiem dlaczego, ale kojarzy mi się z różową watą cukrową, pewną piosenką Flyleaf i jakimś westernem z lat 80' czyli bardzo pozytywnie ^^ Poza tym, "Rosalie" mi się trochę znudziło, Rose jest już zbyt oklepana, a z natomiast Grace się jeszcze nie spotkałam. 
Więcej informacji w następnym rozdziale, gdzie wyjaśnię co się stało Grace (nie, Bellatrix jej nie zabiła, więc pora na konfetti ;p). Początkowo Prolog miał być trochę dłuższy, jednak nie potrafię opisywać drastycznych scen, w których wszystko wychodzi mi zbyt dramatycznie i mało realistycznie. Ma prawie dwie strony w wordzie i jestem z niego zadowolona, w sumie to i tak najdłuższy Prolog jaki w życiu napisałam. Przecież od czegoś trzeba zacząć, nie? :D
No i uwielbiam tę piosenkę <3 Darmowy wyciskacz łez, mówię wam ^^ Więc klikać, klikać i jeszcze raz klikać ^^